حیاط خلوت مجله تفریحی شامل جذاب ترین مطالب سرگرمی و سبک زندگی فاطمه اکرمی دختر جوان، شجاع و نترسی است که توانسته نام خود را به عنوان اولین زن ایرانی در رشته پرش از ارتفاع ثبت کند. وی که در طول زندگی خود رشته هایی مثل ژیمیناستیک، پارکو و پرش از ارتفاع را تجربه کرده درباره محدودیت ها و روند موفقیت خود صحبت های جالبی را عنوان می کند.
– در کودکی جذب ورزش ژیمناستیک شدم که ورزش بسیار هیجان انگیز و متنوعی است. این ورزش باعث می شود که ورزشکار کمی بدعادت شود چون بعد از این که این ورزش پر تحرک را تجربه کردید دیگر دوست ندارید سراغ ورزش های معمولی تر بروید. متاسفانه ژیمناستیک در ایران پس از ۱۸ سالگی برای خانم ها بی معنا می شود چون دیگر نه مسابقه داخلی برای سنین بالای ۱۸ سال وجود دارد و نه می توانیم به مسابقات خارجی برویم. افرادی که به این رشته علاقه مند هستند باید پس از رسیدن به این سن به صورت فردی و باشگاهی به ژیمناستیک بپردازند و این رشته بسیار محدود و کمرنگ می شود.
من به دنبال رشته ای بودم که هیجانی باشد، ژیمناستیک داشته باشد و سراغ رشته های ورزشی بسیاری مانند دوومیدانی، ووشو و … رفتم اما هیچ کدام تنوع و جذابیت ژیمناستیک را نداشتند تا این که با رشته پارکور از طریق یکی از همکلاسی های دانشگاه آشنا شدم. در مسیر دانشگاه به خانه بودیم که ایشان پیشنهاد دادند پارکور کار کنیم. من تعجب کردم و گفتم «آخه من شلوار جین پوشیدم.» ولی دوستم اصرار کرد و شروع به کار کردیم. در همان جلسه اول حدود ۵ تکنیک را به صورت کامل یاد گرفتم و برایم انگیزه ای شد که سراغ این رشته بروم.
رشته پارکور در کشور ما حتی برای پسران هم با محدودیت های زیادی همراه است، شما با محدودیت هایی که این رشته دارد چطور به فعالیت ادامه می دهید؟
– کلا من رشته هایی را انتخاب می کنم که برای خانم ها محدودیت دارد (می خندد). شخصا وقتی کسی من را از چیزی منع کند، بیشتر راقب می شوم آن کار را انجام دهم. می دانستم محدودیت ها در این رشته خیلی زیاد است و با این آگاهی کارم را آغاز کردم. به هر حال ما در ایران زندگی می کنیم و می دانم باید از قوانین کشورم تبعیت کنم. خب واقعا سخت است که در اوج گرمای تابستان با مانتو و مقنعه و لباس ورزشی که روی این لباس ها هم باید پوشیده شود تحرک و ورزش کرد اما من مشکلی با این قضیه ندارم چون عاشق ورزش هستم.
وقتی برای اولین بار خواستید از ارتفاع چهار هزار متری بپرید، دچار ترس نشدید؟– همه ترس از ارتفاع دارند. البته من هم اینطوری نبودم که بگویم وقتی از پل عابر پیاده رد می شوم پایین را نگاه نمی کنم (می خندد)، ضمن این که پرش از ارتفاعی مانند اسکای دایوینگ خیلی متفاوت است. به این معنا که ارتفاع آن قدر زیاد است که به چشم شما نمی آید. من به همه می گویم در این رشته واقعا ترس از ارتفاع وجود ندارد و مانند وقتی است که شما سوار هواپیما شده اید. همه چیز از آن ارتفاع بسیار کوچک و شبیه نقطه است و ارتفاع برای تان بی معناست. وقتی در رشته ای مانند بانجی جامپینگ در ارتفاعی نزدیک به زمین قرار دارید چون می دانید به سرعت به زمین نزدیک خواهید شد، ترس بیشتر است اما در اسکای دایوینگ شما آنقدر از زمین فاصله دارید که دیگر از پریدن نمی ترسید.
خانواده تان با فعالیت تان در ورزش سخت و پر مخاطره مخالفتی نداشتند؟
– پدر و مادرم تنها به شرطی به من اجازه می دادند سر تمرین هایم حاضر شوم که نمره هایم خوب باشد. ضمن این که والدین ام خیلی ایده آلیست هستند و من هر کاری را آغاز کرده ام علاقه مند بودند در آن رشته بهترین باشم. مثلا وقتی ویدئوی پارکورم را به مادرم نشان می دهم مایشان از بخشی از حرکتم ایراد می گیرند و می گویند «ای بابا چرا این حرکت رو فقط یک بار زدی؟ بیشتر بزن. تمرین کن بالاتر بپری.» (می خندد) یا مثلا وقتی برای اولین بار در کلاس اسکای دایوینگ ثبت نام کردم نتوانستم سر کلاس حاضر شوم و صبح روز جمعه با من تماس گرفتند که چرا کلاس نیامدی. من انگلیسی با آنها صحبت می کردم و توضیح می دادم به فلان دلیل نتوانستم بیایم. مادرم با تعجب به حرف هایم گوش کرد و وقتی متوجه ماجرا چیست کلی ناراحت و عصبانی شد که چرا سر کلاس حاضر نشده ام و گفت خودش بلیت و ویزا را آماده می کند تا هفته بعد با هم به دبی برویم.
و به این ترتیب پرش از ارتفاع را هم تجربه کردید.
– راستش من اصلا در مورد اسکای دایوینگ چیزی نمی دانستم تا این که در مورد این رشته به صورت اتفاقی چیزهایی خواندم و به آن علاقه مند شدم. ابتدا خواستم در ایران سراغ این رشته بروم اما متوجه شدم در ایران این رشته برای بانوان مدرسه ای ندارد. در سرچ هایم متوجه شدم نزدیک ترین مدرسه اسکای دایوینگ دبی است و در این کلاس ثبت نام کردم.
شما اولین زن ایرانی هستید که این ورزش را تجربه کرده اید؟
– بله، در ایران من اولین نفر هستم. البته در خارج از کشور هم خانم های ایرانی این ورزش را تجربه کرده اند اما در کشور خودمان من اولین نفر هستم.
مردم در شبکه های اجتماعی و صفحه شخصی تان درباره فعالیت های تان چه می نویسند؟
– در حالت کلی نوشته ها و کامنت ها مثبت، خوب و مشوق است اما خب به هر حال افرادی هم هستند که مدام نیمه خالی لیوان را می بینند. گاهی هم می شنوم یا می خوانم که درباره ام می نویسند که فلانی چون خیلی پولدار است سراغ این رشته رفته و اگر ما هم پول داشتیم این کار را می کردیم. این حرف ها خیلی من را ناراحت می کند چون این آدم ها همه زحماتم را نادیده می گیرند. من از شش سالگی نه عروسی رفته ام و نه میهمانی و نه حتی عزا. همه زندگی ام را معطوف این رشته کرده ام و این آدم ها هیچ چیز از زندگی من نمی دانند. برخلاف تصور آنها من پولدار نیستم و برای رسیدن به خواسته ام تلاش و کار کرده ام. من به جای میهمانی و رستوران و ماشین بهتر و … هر چه حقوق می گیرم صرف ورزش می کنم. خیلی ها ممکن است کلی هم پول داشته باشند ولی سراغ این رشته ها نروند اما من عاشق پریدن و ورزش های هیجان انگیز هستم و زندگی ام را وقف این کار کرده ام.
نگاه افراد فامیل، دوستان و آشنایان به فعالیت های ورزشی تان چطور است؟
– خوشبختانه والدین ام همیشه حامی بوده اند اما دوستانم همیشه به من می گفتند «تو دیوانه ای که این کارو انجام میدی و اگر تو پرش هات بیفتی بمیری ما حتی سر خاکت نمیایم.» (می خندد) اما حالا که زمان زیادی گذشته آنها هم اسکای دایوینگ برای شان جالب شده و تشویقم می کنند. البته طی این ۵ سالی که پارکور و پس از آن اسکای دایوینگ را آغاز کرده ام طبعا دوستانی هم در این جمع دارم که کلی حرف مشترک با هم داریم. ما با هم سفر می رویم و با هم می پریم. مثلا پیش از سفر به روسیه برای اخذ مدرک مربیگری پارکور به بانکوک رفتیم و روز آخر سفرمان از یک ساختمان نیمه تمام بالا رفتیم و از در و دیوار آویزان شدیم. (می خندد)
وقتی هم برای اسکای دایوینگ می رویم از صبح پرش داریم و در میانه پرش های مان با هم درباره ورزش و علایق مشترک حرف می زنیم و وقتی هم که خسته به هتل می رسیم باز هم درباره پرش ها و تجربه هایی که همان روز داشتیم صحبت می کنیم و ویدئوهایش را می بینیم.
مگر در یک روز چند بار پرش دارید؟
– بستگی به شرایط جوی دارد. ممکن است تا ۱۱ بار هم پرش داشته باشیم.
جدا؟ من فکر می کردم یک بار می پرید.
– یک بار که خیلی کم است (می خندد)، دستکم هشت بار می پریم. من بعد از پرش به سرعت چترم را جمع می کنم تا به پرش بعدی برسم.
اولین بار چه کسی به شما گفت «دختر پرنده»؟ خودتان این لقب را دوست دارید؟
– نمی دانم چه کسی این لقب را به من داد، اما خیلی دوستش دارم. خیلی اصطلاح هیجان انگیزی است (می خندد)، وقتی اسمم را در اینترنت سرچ می کنم، این لقب هم در ادامه اسمم هست که برایم خوشایند است.
در چه رشته ای درس خوانده اید و آیا در زمینه دیگری مشغول به کار هستید؟
– من در دبیرستان همیشه شاگرد اول بودم و در دانشگاه هم رشته مهندسی سخت افزار را که رشته بسیار سختی است انتخاب کردم اما بعد از دو سال حس کردم این رشته با روحیات من سازگار نیست و به خاطر همین پس از دریافت مدرک کاردانی تغییر رشته دادم و در حال حاضر مشغول به تحصیل در رشته تربیت بدنی هستم که خیلی دوستش دارم.
پس رشته تحصیلی تان هم در نهایت ورزشی شد.
– بله، قسمت این بود (می خندد). مادرم خیلی اصرار دارد که رشته های دیگر را هم تجربه کنم و زندگی تک بُعدی نداشته باشم اما ورزش مانند گردباد من را به داخل خود کشیده است و رهایی از آن ممکن نیست.
وقتی در ارتفاع چهار هزار متری زمین قرار دارید و میان زمین و آسمان هستید به چه چیزی فکر می کنید؟
– راستش از لحظه ای که می پرم به هیچ چیزی فکر نمی کنم. پرش برایم دریچه ای است برای رها شدن از زندگی زمینی و به هیچ چیز در آن لحظات فکر نمی کنم. برای همه کسانی که اسکای دایوینگ را تجربه کرده اند، پرش، ورود به دنیایی دیگر است و تا وقتی در آن شرایط قرار نگیرید حس ما را نخواهید فهمید. دنیای آسمان خیلی با دنیای زمین متفاوت است و تجربه پرواز به شدت زیبا و دوست داشتنی است.
این بخشی از مصاحبه خواندنی و جذاب با خانم فاطمه اکرمی بانوی پرنده ایرانی بود گه به نوعی بیوگرافی فاطمه اکرمی هم محسوب می شد. برای این ورزشکار موفق و شجاع آرزوی موفقیت و پیشرفت روزافزون داریم.
♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥
⇐ کلیک کنید: مشاهده مطالب جدید و داغ امروز ⇒
♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥
